ΦΟΝΙΑΔΕς ΔΟΛΟΠΛΟΚΟΙ ΣΑΔΙΣΤΕΣ

 Η Βαρβαρη Πελλιζαγαρας καταραμενη απο την Καθολικη Εκκησια απο τα νιατα της με ενα γιο φονια του δικαιου και του ωραιου, καταχραστη του Χρυσου Θρονου μας, προσβαλει τον Ελληνισμο με βαρεια λογια σκληρης πορνογραφιας, γιατι το σαρακι της ζηλιας που την τρωει δεν υπουλωνεται με τα δωρα απο τον μαμονα, τον κλεμενο. Ο αχορταγα ακορεστος για πλουτη ημιχορος την φημολογη διατυμπανιζωντας το τερατωδες  παραμυθι της διαφανης απο Τον Υψιστο κακοηθη ψευδομαρτυριας. Η Σαλομη-ακοπιαστη-Κολλυαινα λικνιζετε με τον ηχο του χυδαιου, αποτροπαιου τροπαριου στροβιλιζει στο πυρ το αστεκτον, για την μη ηδωνηκη πλεον εμπειρια της αιμοδιψη  Ηρωδιο-ομαδας βρυκολακων. Υ.Γ. Γυρισες καθε πετρα αναποδα Φιδι Πελλιζαγαρας, βρηκες τον μαμονα, κατεστρεψες το θυμα, εφαγες την μεριδα του αιμοδιψους κοπροσκυλου και μοιραζεις τα απομειναρια στους καφρους υπηρετες σου κτηνος! Δεν ηταν δικος σου ο μαμονας που μοιραζεις, δεν ειχες δικαιωμα!

Η Αγια Ημερα

Mε στεφανο μια αδαμαντινη κωρονα, ενα φωτοστεφανο, εναν ηλιο, το φορεμα της λευκο, μεταξωτο, μπροκαρ, πεταει στους αιθερες, με σανδαλια νιου τραγου δερμα δεμενο με χρυσες ακτινες. Πινει κρυσταλινες πηγες με ποτηρι το μαρμαρινο ζενιθ του ωραιου, τρωει ανθη ευοσμα σε κοιλαδες απατητες. Αρπες και τιτιβισματα την καλουν σε δαση αρμονικης πλασης. Στελνει μηνηματα, ιαση χαριζοντας σε οντα ασθενικα, γνωση σε ανεμελα ξεγνιαστους για τους κυνδινους που παραμονευουν.  Με μια ασπιδα αθανατη αποκλειει τα βελη του πονηρου απο τον παραδεισο.

  Στις αυλες που κατοικει αστραφτουν τοιχη πολυτιμων λιθων, τα Ουρανια Τοξα! ΔΟΞΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΗΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ.

ΦΟΝΙΑΣ Ο ΜΙΚΕΣ Ο ΠΕΛΛΙΖΑΓΑΡΑΣ η ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΒΑΤΡΑΧΟΣ;

Δεν τα πηγαινα καλα στο σχολειο, ειχα προβληματα και στην αναγνωση! Δεν επαιζα με αλλα παιδακια μετα απο το σχολειο, για να μη δουν το φτωχο-καλυβο που μεγαλωνα. Οταν εκλεισα τα επτα, η Μπαρ-βη η μανα μου με αφισε να παω στην λιμνη μονος μου. Εκει ημουν βασιλειας! Αρχισα να πεταω πετρες στις παπιες. Μου ηταν δυσκολο να τις πετυχω. Μου αρεσε να βρισκω αραχνες για να τις κρυβω στις εξοχικες πολυθρονες της γειτωνεισσας. Ηταν δασκαλα, και ειχε ποιο ωραιες πολυθρονες απο την μανα μου, που συχνα-πυκνα καθοταν στα μπροστινα τσιμεντο- σκαλια και χαιρετουσε οοολους τους περαστικους! "γεια σου Θωμα, γεια σου Διονυση, γεια σου Χαρη!" η φωνη της φτηνο-τραγουδο του καθε κοροιδου που μου αγοραζε σοκολατα. Μια μερα η δασκαλα μας ειπε να βρουμε βατραχια στην λιμνη και να τα φερουμε στο σχολειο, να δουμε πως αλλαζουν μορφη. Οταν τα καταφερα, πηρα το πρωτο μου δεκα, και επαινο. Μετα μαθεναμε για κατι χλωρια που αλλαζουν το χρωμα στην ριζα των φυτων. Σηκωσα το χερι ολο χαρα, γιατι η Μπαρ-βη η μανα μου αλλαζε το χρωμα στην ριζα να ειναι ξανθια. Τα παιδια γελαγαν γιατι η αλλαγη στο χρωμα των μαλλιων της μανας μου δεν ηταν ριζικη, αλλα εγω εβρισα τα παιδια και την δασκαλα μαλακες και εφυγα! Απο τοτε αρχισα να μισω τις παπιες, τις χηνες του Καναδα, και τα κωλοβατραχια τα σκοτωσα ολα τα γρουσουζικα! Δεν υπαρχουν πια βατραχια στην λιμνη εκεινη! Σκοτωσα το παπαγαλο, που ειχαμε παρει γιατι ζηλευαμε τον παπαγαλο της δασκαλας απο διπλα. Αρχισα να μπαινω κρυφα στις δασκαλας απο τα παραθυρα που τα ειχε παντα ανοιχτα, να κλεβω σοκολατακια, τρουφες, και οτι αλλο ηθελα. Σκοτωσα και τον παπαγαλο της, γιατι αυτον τον ταιζε και τον ποτιζε και δεν ψωφουσε σαν τους δικους μου. Ετσι αρχισα να κλεβω και ρευστα για να αγοραζω CD ROM μα παιχνιδια βιας που η μανα μου δεν μου τα αγοραζε γιατι ακουγε την μαλακισμενη την δασκαλα. Σκεφτομουν οτι θα μεγαλωνα και θα τους σκοτωνα ολους, για να τα εχω ολα. Θα γινομουν πυροσβεστης να  καψω τα @ρχ@ι@ του καθε Ελληνα!