Συνήθως εχουμε την καλη θεληση να αγγιζουμε τους πλησιον που συμπαθουμε που μας συγκινουν αισθητικα. Την πλουσια καλοβαλμενη χηρα, τους συγγενης της και οσους απαντουν θετικα σε οποιο ερωτημα κι'αν εχουμε, τους θετουμε σε χρυσοπικηλτο καδρο στο σαλονι του ειναι μας. Η χηρα με το πενιχρο εισοδημα, την θλιβερη οψη και οι κορες της ισως γεμισουν καποια αδεια γωνια του ψυχικου μας κοσμου για να εχουμε ησυχη την συνειδηση μας και να απαλλαχτουμε απο το αισθημα της ενοχης. Σε αυτα τα ατομα δινουμε ψιχια οικτου! Δεν θα πρωταγωνιστουν στην σκηνη του θεατρου της κοινωνιας. Αυτα τα κουστουμια και τα σκηνικα τα δωρισαμε εκει που μας διεταξε το εγω μας η το σεξουαλικο μας φιλτρο να τα δωσουμε. Οι χηρες και τα φτωχα ορφανα αν δεν ειναι κομπαρσοι θα ειναι θεατες η μαλλον ανυπαρκτοι αφου το υποδουλομενο στην ηδονη βλεμμα μας δεν στρεφετε απο τον καθρεφτη οπου αντικατοπτριζομεθα με τοση φιλαρεσκια.
No comments:
Post a Comment